Równolegle, rabunkowe prace na nekropoli prowadzone były w 1903 roku przez archeologa-amatora – Hansa Hessa von Wichdorffa i Bezirksgeologe – dr. Johannesa Behra, którzy odsłonili wspólnie kolejnych 20 grobów. „Zdobycze” pozyskane w trakcie szabrowniczych wykopalisk zostały podzielone pomiędzy znalazców. Część zabytków została sprzedana – najpierw przez Behra w 1904 roku, a następnie przez Hessa von Wichdorffa, do berlińskiej kolekcji w Staatlichen Museums. Materiały zakupione przez Herberta Schmidta z Działu Prehistorycznego z obecnego Museum für Vor- und Frühgeschichte w Berlinie zostały opublikowane w 1906 roku, co pozwoliło na rekonstruowanie 12 zespołów grobowych.
W 1912 roku, po 8 letniej przerwie, badania archeologiczne na stanowiskach zostały wznowione przez Felixa Ernsta Peisera, wykładowcę z Uniwersytetu Królewieckiego. Według informacji archiwalnych badacz ten wyeksplorował w Miętkich nr 1 aż 662 grobów, a na sąsiedniej, mniejszej nekropoli – 77 pochówków.
Tak jak wypadku większość stanowisk na Warmii i Mazurach, podczas II wojny światowej wiele istotnych informacji zostało utraconych, a większość zabytków podzieliła los kolekcji królewieckiego Prussia-Museum, ulegając rozproszeniu po innych muzeach lub ginąc w zamieszaniu wojennym. Najliczniejsze, zachowane zbiory przedmiotów ze stanowiska Miętkie nr 1, znajdują się obecnie w Prussia-Museum Archiv w Museum fűr Vor- und Frűhgesichichte w Berlinie. Jako jedyne, szczęśliwie ocalały materiały zakupione przez Muzeum Berlińskie w 1904 roku. Do niedawna jedynymi, nikłymi informacjami o cmentarzyskach w Miętkich i zabytkach z nich pochodzących były dzienniki, kartoteki i spuścizny naukowe przedwojennych archeologów. Dane archiwalnie nie pozwalały jednak na zlokalizowanie nekropoli w terenie.

W 2019 roku kontynuowano badania wykopaliskowe na cmentarzysku. Odkryciem roku było zarejestrowanie w południowej części wzgórza skupienia zabytków, które można powiązać z informacjami Emila Hollacka o odległej części nekropoli, z grobami datowanymi na okres wędrówek ludów. Potwierdzeniem tego są przede wszystkim znaleziska zapinek płytkowych, znanych jako fibule palczaste. Prace wykopaliskowe prowadzono także w centralnej części cmentarzyska, ze wsparciem studentów dawnego Instytutu Archeologii Uniwersytetu Warszawskiego. Tam zadokumentowano wyjątkowy, jednoczasowy grób rzędowy z czterema popielnicami i jedną przystawką, czyli miniaturowym naczyniem nie zawierającym przepalonych kości ludzkich. Oprócz tego zarejestrowano 27 nowych pochówków – zarówno grobów popielnicowych, jak i jamowych.
W ujęciu kulturowym znaleziska z cmentarzyska w Miętkich należy wiązać z obrządkiem pogrzebowym ludności kultury bogaczewskiej i grupy olsztyńskiej, która zasiedlała obszar Pojezierza Mazurskiego, a w szczególności Pojezierze Mrągowskie.

Więcej na temat cmentarzyska w Miętkich można poczytać w :
• Nowakowski W., Eine Nekropole aus dem „Atlantis des Nordens”. Das Schicksal des ostpreußischen Gräberfeldes Miętkie/Mingfen, “Acta Praehistorica et Archaeologica”, nr 51, 2019, pp. 201-2016
• Nowakowski W., Eine Galindische Nekropole. Das kaiser- und völkerwanderungszeitliche Gräberfeld in Mingfen/Miętkie im Lichte der Ausgrabungenzu Beginn des 20. Jahrhunderts, Berlin 2022
• Barejko A. „Historia pewnej popielnicy… o różnym podejściu badaczy z początków XX wieku do zabytków, na przykładzie badań na stanowisku w Miętkich (woj. warmińsko-mazurskie) [in:] A. Andrzejewska, A. Olczak, I. Podolska (eds.), Życie przedmiotu. Od surowca do eksponatu. Materiały ze Studencko-Doktoranckiej Konferencji Naukowej Łódź, 10 grudnia 2020 roku, Łódź, 2022, pp. 51-92.