
Rejon Warmii i Mazur, poetycko określany mianem Atlantydy Północy, stanowi niedocenione źródło do poznania barbarzyńskich społeczności z pierwszych wieków naszej ery. Odpowiedzialny jest za to w głównej mierze stan badań nad stanowiskami archeologicznymi (masowo eksplorowanymi przed II wojną światową, lecz rzadko i przeważnie nieadekwatnie publikowanymi), opierający się, w głównej mierze na spuściźnie naukowej archeologów, związanych z ośrodkami w Królewcu czy Berlinie. Mimo licznych prac wykopaliskowych prowadzonych pod koniec XIX i na początku XX wieku oraz informacjami o pozyskaniu ogromnej ilości zabytków, nasza wiedza o ludności zamieszkującej te regiony nadal jest wybrakowana. Do niedawna jedynym źródłem informacji o dawnych mieszkańcach Warmii i Mazur były cmentarzyska, znajdujące się w centrum zainteresowań badaczy. Również powojenne badania wykopaliskowe koncentrowały się głównie na materialnych śladach, z pominięciem ich aspektów symbolicznych, które są nieodłącznym elementem życia każdego człowieka – żyjącego obecnie bądź w przeszłości. Szczególnie słabo rozpoznana jest dalej sfera sacrum, której podstawą był otaczający świat – natura.